Odwołanie od mandatu obowiązkowo musi zawierać następujące elementy imię, nazwisko, numer pesel, miejsce zamieszkania, serię i numer mandatu, powód pierwszą rzeczą, o której należy pamiętać jest okres odwołania się od mandatu za parkowanie, w większości przypadków parkowanie w takich miejscach jest darmowe przez 1, godziny Porównujemy opłaty parkingowe i sprawdzamy ceny za parkowanie w największych miastach w Polsce.]]> Sebastian Tomaszewski Nowe niebieskie koperty dla inwalidów – nowe przepisy? 760181 July 20, 2017 13:48 Od pewnego czasu na ulicach miast coraz więcej jest miejsc postojowych dla osób niepełnosprawnych, wymalowanych na niebieskim tle. Strefa ruchu: parkowanie - gdzie jest dozwolone? przede wszystkim na wyznaczonych do tego celu miejscach parkingowych, miejsca takie są oznakowane znakiem D-18 "Parking", przy czym za pomocą dodatkowej tabliczki wyznaczony jest sposób parkowania, w miejscach, które nie są obwarowane znakiem B-35 "Zakaz postoju" lub B-36 "Zakaz Początkujący. Posty: 2. Wezwanie do wskazania użytkownika pojazdu - PARKING. Dzień dobry, zwracam się do Państwa o poradę, Otrzymałem od SM list, w którym były 2 oddzielne wezwania do wskazania użytkownika pojazdu na każdy dzień parkowania oddzielne wezwanie = mandat. W załączonych poniżej zdjęciach pokazuję gdzie . Nie ma instytucji odwołania od mandatu karnego (co oznacza, że po przyjęciu mandatu karnego nie ma już możliwości aby toczyło się postępowanie w I i po złożeniu apelacji w II instancji- a tak się się dzieje jeśli odmówimy przyjęcia mandatu karnego gdyż wówczas sprawa jest obligatoryjnie kierowana do sądu. Funkcjonariusz nie ma jednak obowiązku nakładać mandatu karnego, a może od razu skierować sprawę, wniosek o ukaranie do sądu, może również poprzestać jedynie na pouczeniu, zwróceniu uwagi, ostrzeżeniu). Jedynie w wyjątkowych przypadkach gdzie funkcjonariusz wadliwe zinterpretował sytuację i uznał dane zachowanie za czyn zabroniony jako wykroczenie w sytuacji gdy faktycznie nie wyczerpywało znamion wykroczenia to można złożyć do sądu właściwego do rozpoznania sprawy, na którego obszarze działania została nałożona grzywna o uchylenie prawomocnego mandatu karnego. Uchylając mandat karny nakazuje się podmiotowi, na rachunek którego pobrano grzywnę, zwrot uiszczonej kwoty. Należy pamiętać, że instytucja uchylenia mandatu karnego nie jest instytucją stricte odwoławczą. Należy również pamiętać, że jeżeli zaistniało wykroczenie to po przyjęciu mandatu karnego za ten czyn (oznacza przyznanie się do winy) postępowanie jest prawomocnie zakończone i wniosek o uchylenie mandatu zostanie na posiedzeniu oddalony jako bezpodstawny (gdyż prawomocny mandat karny podlega uchyleniu, jeżeli grzywnę nałożono za czyn niebędący czynem zabronionym jako wykroczenie). Wobec tego po przyjęciu mandatu karnego jedynie można do uchylić w sytuacji oczywistej bezpodstawności jego nałożenia z uwagi, że czyn nie stanowił wogóle wykroczenia. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, między innymi wówczas gdy czyn nie zawiera znamion wykroczenia. W zaistniałej sytuacji w uzasadnieniu wniosku należy wykazać, że funkcjonariusz błędnie przyjął, że czyn stanowił wykroczenie. Sąd orzeka w sprawie wniosku o uchylenie prawomocnego mandatu karnego na posiedzeniu wydając postanowienie bądz o uchyleniu prawomocnego mandatu karnego bądz o oddaleniu Wyrok Trybunału konstytucyjnego OTK-A 2004/5/45 CYTATPrzyjęcie mandatu nie jest obowiązkiem sprawcy wykroczenia. Do niego, bowiem należy decyzja o tym czy przyjąć mandat i poddać się nałożonej grzywnie, czy skorzystać z prawa do rozpoznania kwestii odpowiedzialności za wykroczenie na drodze sądowej. Przyjęcie mandatu oznacza przyznanie się sprawcy do winy i prawomocne zakończenie postępowania. Odmowa przyjęcia mandatu jest podstawą do wszczęcia postępowania sądowego, w którym pokrzywdzony uzyskuje szerokie uprawnienia Straży Miejskiej upoważnieni są do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o strażach gminnych (DZ. U. z 1997 r., Nr 123, poz. 779, z późn. zm.) oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 października 2002 roku w sprawie wykroczeń, za które strażnicy straży gminnych są uprawnieni do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego, oraz zasad i sposobu wydawania upoważnień (Dz. U. z 2003 r., Nr 208, poz. 2026) Są to wykroczenia określone w: art. 10 ust. 2 i 2a ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 1996 r., Nr 132, poz. 622, z późn. zm.), art. 43' ust. 1 i art. 45 pkt 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jednolity - Dz. U. z 2007 r., Nr 70, poz. 473), art. 13 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996 r., Nr 10, poz. 55, z późn. zm.), art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2001 r., Nr 120, poz. 1298, z późn. zm.), art. 51 § 1, art. 54, art. 55, art. 63a § 1, art. 64, art. 67 § 2, art. 72, art. 75 § 1, art. 77, art. 78, art. 79, art. 80 § 1 pkt 1 i 5, art. 81, art. 82, art. 84, art. 89, art. 98, art. 99 § 1, art. 100-102, art. 108, art. 112, art. 117, art. 137 § 1, art. 141, art. 144 § 1 i 2, art. 145, art. 153, art. 161, art. 166 - Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 1972 r., Nr 12, poz. 114, z późn. zm.), art. 88, art. 90, art. 91, art. 92 § 1, art. 94, art. 95, art. 96 § 1pkt 2 i art. 97 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 114 z 1972 r., z późn. zm.) – w zakresie upoważnienia do kontroli ruchu drogowego uzyskanego lub utrzymanego w mocy na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 grudnia 2002 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U. z 2003 r. Nr 14, poz. 144, z późn. zm.), art. XII § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks pracy (Dz. U. Z 1974 r., Nr 24, poz. 142, z późn. zm.), art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach (Dz. U. Z 2004 r., Nr 243, poz. 2441), aktach prawa miejscowego, ustanawiających przepisy porządkowe w zakresie zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego, których naruszenie zagrożone jest karą Straży Miejskiej może nakładać grzywny w drodze mandatu karnego gotówkowego do wysokości 500 zł jedynie w stosunku do osób, które czasowo pozostają na terenie Rzeczypospolitej Polskiej lub nie posiadają stałego miejsca zamieszkania. Wobec pozostałych osób może nakładać grzywny w drodze mandatu karnego kredytowanego do wysokości 500 zł. Osoby, które popełniły co najmniej dwa wykroczenia jednocześnie (a za jedno z nich przewidziana jest grzywna w wysokości 1000 zł lub więcej) mogą otrzymać mandat do 1000 niektóre wykroczenia funkcjonariusze Straży Miejskiej, mogą nakładać jedynie grzywny w wysokości określonej w tzw. „TARYFIKATORZE” stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 listopada 2003 r. w sprawie wysokości grzywien nakładanych w drodze mandatów karnych za wybrane rodzaje wykroczeń ( z 2003 r., Nr 208, poz. 2023). Strażnik nakładający grzywnę w drodze mandatu karnego obowiązany jest określić zarzucane wykroczenie i pouczyć sprawcę o prawie odmowy przyjęcia mandatu oraz o tym, że w razie odmowy przyjęcia mandatu sporządzony zostanie wniosek o ukaranie do Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń CYTAT Zastosowanie środków oddziaływania wychowawczego CYTAT Art. 41. (45) W stosunku do sprawcy czynu można poprzestać na zastosowaniu pouczenia, zwróceniu uwagi, ostrzeżeniu lub na zastosowaniu innych środków oddziaływania wychowawczego. CYTAT USTAWA z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia. CYTAT Postępowanie mandatowe CYTATArt. 95. § 1. Postępowanie mandatowe prowadzi Policja, a inne organy, gdy przepis szczególny tak stanowi.§ 2. (uchylony).§ 3. W sprawach określonych w art. 17 § 2 postępowanie mandatowe prowadzi inspektor pracy. Inspektor pracy może nałożyć grzywnę w drodze mandatu karnego także po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających, jeżeli uzna, że kara ta będzie wystarczająca.§ 4. Jeżeli uprawnienie dla funkcjonariuszy określonego organu do nakładania grzywien wynika z innej ustawy, a ustawa ta nie określa wykroczeń, do których stosuje się postępowanie mandatowe, zakres wykroczeń, za które można nałożyć grzywnę w drodze mandatu karnego, określi, w drodze rozporządzenia, właściwy minister, w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, mając na względzie konieczność zapewnienia szybkiej reakcji na fakt popełnienia wykroczenia, a także potrzebę należytej ochrony dóbr szczególnie narażonych na naruszenia ze strony sprawców wykroczeń. Rozporządzenie to określa jednocześnie warunki i sposób wydawania upoważnień do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego.§ 5. Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych, złożony w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, może nadać, w drodze rozporządzenia, uprawnienia do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego funkcjonariuszom innych organów, określając jednocześnie wykaz wykroczeń, za które funkcjonariusze ci uprawnieni są do nakładania grzywien, oraz zasady i sposób wydawania upoważnień do nakładania grzywien, mając na względzie zakres ustawowych uprawnień takich organów, potrzebę szybkiej reakcji na fakt popełnienia wykroczenia oraz potrzebę ochrony dóbr szczególnie narażonych na naruszenia ze strony sprawców wykroczeń.§ 6. W celu ujednolicenia sposobu reakcji organów uprawnionych do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego za określone wykroczenia Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych, złożony w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, określi, w drodze rozporządzenia, zróżnicowaną wysokość mandatów karnych za wybrane rodzaje wykroczeń, uwzględniając rodzaj naruszonego lub zagrożonego dobra oraz stopień szkodliwości poszczególnych 96. § 1. W postępowaniu mandatowym można nałożyć grzywnę w wysokości do 500 zł, a w przypadku, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu wykroczeń - do 1000 zł.§ 1a. W postępowaniu mandatowym, w sprawach, w których oskarżycielem publicznym jest właściwy organ Państwowej Inspekcji Pracy, można nałożyć grzywnę w wysokości do 2000 zł.§ 1b. Jeżeli ukarany co najmniej dwukrotnie za wykroczenie przeciwko prawom pracownika określone w Kodeksie pracy popełnia w ciągu dwóch lat od dnia ostatniego ukarania takie wykroczenie, właściwy organ Państwowej Inspekcji Pracy może w postępowaniu mandatowym nałożyć grzywnę w wysokości do 5000 zł.§ 2. W drodze mandatu karnego nie nakłada się grzywny za wykroczenia, za które należałoby orzec środek karny, a także w wypadku określonym w art. 10 § 1 Kodeksu wykroczeń. W sytuacji określonej w art. 9 § 1 Kodeksu wykroczeń nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego jest możliwe jedynie, gdy w zakresie wszystkich naruszonych przepisów postępowanie mandatowe jest dopuszczalne.§ 3. Prezes Rady Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi wzory formularzy mandatu karnego oraz szczegółowy sposób nakładania grzywien w drodze mandatu karnego, mając na względzie potrzebę ujednolicenia zasad wymierzania przez funkcjonariuszy uprawnionych organów grzywny w drodze mandatu karnego, a także pouczenia osób ukaranych mandatem o ich prawach i 97. § 1. W postępowaniu mandatowym, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, funkcjonariusz uprawniony do nakładania grzywny w drodze mandatu karnego może ją nałożyć jedynie, gdy:1) schwytano sprawcę wykroczenia na gorącym uczynku lub bezpośrednio po popełnieniu wykroczenia,2) stwierdzi popełnienie wykroczenia naocznie pod nieobecność sprawcy albo za pomocą urządzenia pomiarowego lub kontrolnego, a nie zachodzi wątpliwość co do osoby sprawcy czynu - w tym także, w razie potrzeby, po przeprowadzeniu w niezbędnym zakresie czynności wyjaśniających, podjętych niezwłocznie po ujawnieniu wykroczenia. Nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego nie może nastąpić po upływie 14 dni od daty ujawnienia czynu w wypadku, o którym mowa w pkt 1, i 30 dni w wypadku, o którym mowa w pkt 2.§ 2. Sprawca wykroczenia może odmówić przyjęcia mandatu karnego.§ 3. Funkcjonariusz nakładający grzywnę obowiązany jest określić jej wysokość, wykroczenie zarzucone sprawcy oraz poinformować sprawcę wykroczenia o prawie odmowy przyjęcia mandatu karnego i o skutkach prawnych takiej 98. § 1. W postępowaniu mandatowym można nakładać grzywnę w drodze mandatu karnego: 1) wydawanego ukaranemu po uiszczeniu grzywny bezpośrednio funkcjonariuszowi, który ją nałożył, 2) kredytowanego, wydawanego ukaranemu za potwierdzeniem odbioru, 3) zaocznego.§ 2. Mandatem karnym, o którym mowa w § 1 pkt 1, może być nałożona grzywna jedynie wobec osoby czasowo przebywającej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub niemającej stałego miejsca zamieszkania albo pobytu. Mandat taki staje się prawomocny z chwilą uiszczenia grzywny funkcjonariuszowi, który ją nałożył.§ 3. Mandatem karnym, o którym mowa w § 1 pkt 2, może być nałożona grzywna jedynie wobec osoby innej niż wymieniona w § 2. Mandat powinien zawierać pouczenie o obowiązku uiszczenia grzywny w terminie 7 dni od daty przyjęcia mandatu oraz o skutkach nieuiszczenia grzywny w terminie. Staje się on prawomocny z chwilą pokwitowania jego odbioru przez ukaranego.§ 4. Mandatem karnym zaocznym można nałożyć grzywnę w razie stwierdzenia wykroczenia, którego sprawcy nie zastano na miejscu jego popełnienia, gdy nie zachodzi wątpliwość co do osoby tego sprawcy; mandat taki pozostawia się wówczas w takim miejscu, aby sprawca mógł go niezwłocznie odebrać.§ 5. Mandat karny, o którym mowa w § 1 pkt 3, powinien wskazywać, gdzie w terminie 7 dni od daty jego wystawienia ukarany może uiścić grzywnę, oraz informować o skutkach jej nieuiszczenia w tym terminie. Staje się on prawomocny z chwilą uiszczenia grzywny we wskazanym miejscu i 99. W razie odmowy przyjęcia mandatu karnego lub nieuiszczenia w wyznaczonym terminie grzywny nałożonej mandatem zaocznym, organ, którego funkcjonariusz nałożył grzywnę, występuje do sądu z wnioskiem o ukaranie. We wniosku tym należy zaznaczyć, że obwiniony odmówił przyjęcia mandatu albo nie uiścił grzywny nałożonej mandatem zaocznym, a w miarę możności podać także przyczyny 100. Ściąganie grzywny nałożonej w drodze mandatu karnego następuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Grzywna ta stanowi dochód budżetu państwa, a gdy nałoży ją funkcjonariusz organu podległego władzom jednostki samorządu terytorialnego - stanowi dochód tej jednostki 101. § 1. Prawomocny mandat karny podlega uchyleniu, jeżeli grzywnę nałożono za czyn niebędący czynem zabronionym jako wykroczenie. Uchylenie następuje na wniosek ukaranego złożony w zawitym terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się mandatu lub z urzędu.§ 2. Uprawniony do uchylenia prawomocnego mandatu karnego jest sąd właściwy do rozpoznania sprawy, na którego obszarze działania została nałożona grzywna. W przedmiocie uchylenia mandatu karnego sąd orzeka na posiedzeniu. W posiedzeniu ma prawo uczestniczyć ukarany, organ, który lub którego funkcjonariusz nałożył grzywnę w drodze mandatu, albo przedstawiciel tego organu oraz ujawniony pokrzywdzony. Przed wydaniem postanowienia sąd może zarządzić stosowne czynności w celu sprawdzenia podstaw do uchylenia mandatu karnego.§ 3. Uchylając mandat karny nakazuje się podmiotowi, na rachunek którego pobrano grzywnę, zwrot uiszczonej 102. Nadzór nad postępowaniem mandatowym sprawuje minister właściwy do spraw wewnętrznych, a w sprawach, o których mowa w art. 95 § 3 - Główny Inspektor 101.§ 1. Prawomocny mandat karny podlega uchyleniu, jeżeli grzywnę nałożono za czynniebędący czynem zabronionym jako wykroczenie. Uchylenie następuje nawniosek ukaranego złożony w zawitym terminie 7 dni od daty uprawomocnieniasię mandatu lub z urzędu.§ 2. Uprawniony do uchylenia prawomocnego mandatu karnego jest sąd właściwydo rozpoznania sprawy, na którego obszarze działania została nałożona przedmiocie uchylenia mandatu karnego sąd orzeka na posiedzeniu. Wposiedzeniu ma prawo uczestniczyć ukarany, organ, który lub którego funkcjonariusznałożył grzywnę w drodze mandatu, albo przedstawiciel tego organuoraz ujawniony pokrzywdzony. Przed wydaniem postanowienia sąd może zarządzićstosowne czynności w celu sprawdzenia podstaw do uchylenia mandatukarnego.§ 3. Uchylając mandat karny nakazuje się podmiotowi, na rachunek którego pobranogrzywnę, zwrot uiszczonej 5.§ 1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy:1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniającychpodejrzenie jego popełnienia;2) czyn nie zawiera znamion wykroczenia albo ustawa stanowi, że sprawca niepopełnia wykroczenia;3) ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze;4) nastąpiło przedawnienie orzekania;5) obwiniony zmarł;6) obwiniony jest:a) uwierzytelnionym w Rzeczypospolitej Polskiej, szefem przedstawicielstwadyplomatycznego państwa obcego, osobą należącą do personelu dyplomatycznego tego przedstawicielstwa,c) osobą należącą do personelu administracyjnego lub technicznego tegoprzedstawicielstwa,d) członkiem rodziny osób wymienionych w lit. a–c i pozostaje z nimi wewspólnocie domowej,e) inną osobą korzystającą z immunitetu dyplomatycznego, na podstawieustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych,f) kierownikiem urzędu konsularnego lub innym urzędnikiem konsularnympaństwa obcego albo inną osobą zrównaną z nimi na podstawie ustaw,umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych;7) obwiniony z mocy przepisów szczególnych nie podlega orzecznictwu napodstawie niniejszego kodeksu;8) postępowanie co do tego samego czynu obwinionego zostało prawomocniezakończone lub wcześniej wszczęte, toczy się;9) brak jest skargi uprawnionego oskarżyciela albo żądania ścigania pochodzącegood osoby uprawnionej lub zezwolenia na ściganie, gdy ustawa tegowymaga;10) zachodzi inna okoliczność wyłączająca z mocy ustawy orzekanie w postępowaniuna podstawie niniejszego kodeksu.§ 2. Przepisu § 1 pkt 6 nie stosuje się:1) do osób w nim wymienionych, jeżeli są obywatelami polskimi lub mają wPolsce miejsce stałego zamieszkania, przy czym osoby, o których mowa wlit. f, nie podlegają orzecznictwu na podstawie niniejszego kodeksu, tylko wzakresie czynności pełnionych w toku i w wykonaniu funkcji urzędowych;2) jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną,stanowi inaczej.§ 3. Przepisu § 1 pkt 6 można nie stosować do obywatela państwa obcego, z którymnie ma w tym przedmiocie umowy, a państwo to nie zapewnia wzajemności.§ 4. Do chwili otrzymania wymaganego przez ustawę zezwolenia na ściganie lubżądania ścigania organ prowadzący czynności wyjaśniające może dokonywaćczynności niecierpiących zwłoki w celu zabezpieczenia śladów i dowodów, atakże czynności zmierzających do wyjaśnienia, czy żądanie będzie złożone lubzezwolenie będzie Z DNIA 23 WRZEŚNIA 2009 KZP 15/09Niestosowanie się do znaku lub sygnału drogowego w rozumieniuart. 92 § 1 penalizowane przez ten przepis, nie oznacza wyłącznieprzekroczenia zakazu lub nakazu wyrażonego w treści tego znaku lub sygnału,lecz stanowi brak zachowania zgodnego z prawnie określoną dyrektywąpostępowania, związaną z konkretnym znakiem lub sygnałem sędzia SN W. SN: P. Kalinowski (sprawozdawca), R. Prokuratury Krajowej: A. Najwyższy w sprawie Adama S., po rozpoznaniu, przedstawionegona podstawie art. 441 § 1 przez Sąd Okręgowy w B., postanowieniemz dnia 17 czerwca 2009 r., zagadnienia prawnego wymagającegozasadniczej wykładni ustawy:„Czy zakres znamienia «kto nie stosuje się do znaku» określonego wart. 92 § 1 obejmuje również postój pojazdu w strefie płatnego parkowaniaoznakowanej znakami D-44 «strefa parkowania» określonym w § 58ust. 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych iAdministracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych(Dz. U. Nr 170, poz. 1393 z późn. zm.), bez uiszczenia opłaty”p o s t a n o w i ł odmówić podjęcia Z A S A D N I E N I EZagadnienie prawne przedstawione przez Sąd Okręgowy w B. wyłoniłosię w następującej sytuacji procesowej. Sąd Rejonowy w B. postanowieniemz dnia 12 maja 2009 r., – na podstawie art. 5 § 1 pkt 2 wszczęcia postępowania w sprawie Adama S. obwinionego o to,że w dniu 12 marca 2009 r. w B. nie zastosował się do znaku drogowego iparkował bez wniesienia opłaty pojazd m-ki Nissan w miejscu, gdzie obowiązujeznak D-44 „strefa parkowania”, tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 rozstrzygnięcie zostało zaskarżone zażaleniem wniesionymprzez Straż Miejską w B. W środku odwoławczym podniesiono dwa zarzuty:1/ obrazy art. 92 § 1 polegającej na mylnym przyjęciu, iż czyn, któregodopuścił się Adam S., poprzez niezastosowanie się do znaku drogowegoi parkowanie bez wniesienia opłaty w miejscu, gdzie obowiązuje znakD-44 „strefa parkowania”, opisany we wniosku o ukaranie, nie zawieraustawowych znamion wykroczenia – niestosowania się do znaku drogowego,2/ obrazy art. 5 § 1 pkt 2 poprzez błędne uznanie, że wsprawie z wniosku z dnia 5 maja 2009 r. o ukaranie Adama S. za wykroczeniez art. 92 § 1 zaistniała negatywna przesłanka procesowa, powodującaodmowę wszczęcia postępowania, podczas gdy okolicznościsprawy wskazują, że zostało popełnione części motywacyjnej środka odwoławczego wskazano, że przepisart. 92 § 1 penalizuje zachowanie polegające na niezastosowaniu siędo znaku lub sygnału drogowego, bez określenia kategorii znaków drogowych,z których naruszeniem jest związana odpowiedzialność karna. Stosownienatomiast do art. 7 ust. 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym znaki isygnały wyrażają ostrzeżenia zakazy, nakazy lub informacje. Brak zasto3sowania się do nich oznacza zatem niepodporządkowanie się dyrektywiepłynącej ze znaku drogowego. Zdaniem skarżącego, przepis art. 92 § odnosi się więc do znaków drogowych wszystkich kategorii, w tymrównież znaków informacyjnych, które w swej treści mogą zawierać takżeelementy toku rozpoznania zażalenia w tej sprawie, Sąd Okręgowy w B. nabrałwątpliwości, których wyrazem jest pytanie przytoczone na wstępie, asprowadzających się do potrzeby rozstrzygnięcia czy zakres penalizacjiokreślony w art. 92 § 1 obejmuje również nieprzestrzeganie znaku D-44 „strefa parkowania”, opisanego w § 58 ust. 4 rozporządzenia MinistraInfrastruktury oraz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, ze zm.). W części motywacyjnej, sąd zwracający się z pytaniem, wsposób niezwykle ogólnikowy, powołał się na „liczne spory” w praktyce,które wzbudziła kwestia niestosowania się do oznakowania miejsc parkowania,rozbieżne jej interpretowanie w praktyce orzeczniczej, jak również„niejednolite w tym przedmiocie /.../ opracowania doktryny”. Przywołano teżorzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 stycznia 2004 r., P 9/03,OTK-A 2004, z. 1, poz. 4, w którego uzasadnieniu wyrażono pogląd, żeznak informacyjny może również pełnić funkcję zakazującą. Przytoczoneokoliczności sprawiły, że „za potrzebą rozstrzygnięcia tego zagadnieniaprawnego opowiedział się również Sąd Okręgowy”.Prokurator Prokuratury Krajowej ustosunkowując się do przedstawionegozagadnienia wniósł o odmowę podjęcia uchwały podkreślając, żejedną z zasadniczych podstaw skorzystania przez sąd odwoławczy z instytucjiprzewidzianej w art. 441 jest taka wątpliwość dotycząca zasadniczejwykładni przepisu, której to wątpliwości sąd ten nie jest w stanie samodzielniewyjaśnić. W tej sprawie nie wskazano argumentów uzasadniającychpowzięcie wątpliwości co do wykładni przepisu art. 92 § 1 ani4nie przytoczono rozbieżności w orzecznictwie dotyczącym tej materii, aniwreszcie nie zaprezentowano własnego stanowiska sądu zwracającego sięo dokonanie wykładni. W istocie zatem Sąd odwoławczy bardziej oczekujeporady, jak należy ocenić takie zachowanie, będące przedmiotem postępowaniaw tej sprawie. Jednocześnie, prokurator podniósł, że zachowaniepenalizowane przepisem art. 92 § 1 polega w szczególności na „niestosowaniusię do znaku lub sygnału drogowego”, które należy rozumiećjako niepodporządkowanie się dyrektywie płynącej z tego znaku lub znamion wykroczenia z art. 92 § 1 zależy zatem odtego, jaka dyrektywa zawarta jest w tym znaku. Skoro więc znaczenie i zakresobowiązywania znaku drogowego wyznaczają przepisy wspomnianegowyżej rozporządzenia Ministrów Infrastruktury i Spraw Wewnętrznych,to ich treść ma zasadnicze znaczenie dla wyznaczenia granic odpowiedzialnościz art. 92 § 1 W odniesieniu do znaku „D-44” – odpowiedniprzepis powołanego rozporządzenia - § 58 ust. 4 – określa go nie tylko jakoinformację o wjeździe do strefy, w której za parkowanie pobierana jestopłata. Stwierdza on ponadto, że w tej strefie zabroniony jest postój pojazdubez uiszczenia opłaty – z wyjątkami przewidzianymi w dalszej częścitego przepisu. Ten wywód prowadzi prokuratora do wniosku, że znamionawykroczenia z art. 92 § 1 są skonstruowane w oparciu o elementy zawartew akcie wykonawczym do ustawy. Zarazem, uznaje za pozostającąbez związku z rozważanym zagadnieniem kwestię zbiegu odpowiedzialnościza wykroczenie z art. 92 § 1 z tytułu nieuiszczenia opłaty w strefiepłatnego parkowania – z odrębnie przewidzianym w art. 13f ustawy z dnia25 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115ze zm.) obowiązkiem uiszczenia opłaty dodatkowej za parkowanie bezopłaty obowiązującej w strefie płatnego Najwyższy zważył, co orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i w piśmiennictwie dotyczącymmaterii uchwał podejmowanych w trybie art. 441 § 1 ugruntowanyjest pogląd, że tzw. pytanie prawne przedstawiane do rozstrzygnięciaw oparciu o ten przepis – musi stanowić zagadnienie prawne, a więctakie, które dotyczy ważnej kwestii związanej z wykładnią normy poddawanejinterpretacji, a budzącej wątpliwości lub prowadzącej do rozbieżności wpraktyce orzeczniczej, zwłaszcza gdy norma ta jest sformułowana w sposóbniejasny lub wieloznaczny. Konieczność spełnienia takich wymagańpodkreślono m. in. w uchwałach SN: z dnia 25 kwietnia 1996 r., I KZP 6/96OSNKW 1996, z. 5-6, poz. 24; z dnia 16 listopada 2000 r., I KZP 35/2000OSNKW 1996, z. 11-12, poz. 92, a także w licznych, powoływanych jużwielokrotnie orzeczeniach Sądu Najwyższego (zob. też R. A. Stefański: Instytucjapytań prawnych do Sądu Najwyższego w sprawach karnych. Kraków2001, s. 226 i nast. oraz przytoczone tam orzecznictwo i piśmiennictwo).Istnienie powyższych warunków w konkretnym wypadku musi byćwykazane i uzasadnione takimi wątpliwościami interpretacyjnymi, którychsąd odwoławczy przedstawiający zagadnienie nie jest w stanie niniejszej sprawie, jak trafnie podniósł to prokurator ProkuraturyKrajowej, suma tych wymagań nie została spełniona. Przedstawiając motywywystąpienia o dokonanie zasadniczej wykładni ustawy, Sąd odwoławczywskazał przepis art. 92 § 1 – jako regulację budzącą jego w rzeczywistości inicjatywa ta zmierzała do uzyskaniaodpowiedzi na pytanie nie o treść, czy też zakres przepisu (Sąd odwoławczynie pokusił się nawet o skonkretyzowanie, które sformułowania wymienionegoprzepisu są niejasne i wymagają wykładni), lecz o to, czy bardzokonkretnie określone stany faktyczne wyczerpują znamiona wymienionegoprzepisu. Oczywiście, tak postawione zagadnienie nie może być przedmiotemwypowiedzi Sądu Najwyższego w trybie art. 441 § 1 W zapre6zentowanych motywach nie ma nawet próby przedstawienia jakiejkolwiekwłasnej interpretacji oraz argumentacji sądu pytającego wskazującej natrudności z dokonaniem samodzielnej wykładni art. 92 § 1 Całkowitymwręcz nieporozumieniem w tym zakresie jest zaś powołanie się na fakt, żeto „skarżący dostrzega potrzebę rozstrzygnięcia tego zagadnienia prawnegoprzez Sąd Najwyższy /.../”, skoro – jak dotychczas – krąg podmiotówuprawnionych do zwracania się o zasadniczą wykładnię ustawy nie obejmujestron procesowych. Nie wykazano również rozbieżności praktyki sądowejsugerowanych w motywach pytania. W tym ostatnim aspekcie, Sądodwoławczy ograniczył się jedynie do enigmatycznego powołania tej okoliczności,bez jej jakiejkolwiek konkretyzacji. Trudno przypuszczać, abychodziło o przeciwstawienie poglądu Sądu pierwszej instancji wyrażonegow tej sprawie, stanowisku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 stycznia2004 r., P 9/03. Także różnice poglądów występujące w piśmiennictwie natemat podstaw i granic odpowiedzialności za nieuiszczenie opłaty z tytułuparkowania w strefie płatnego parkowania, przywołane w wystąpieniu sąduodwoławczego, potraktowano bardzo powierzchownie, bez poddania gruntownejanalizie argumentów, które wskazali ich na uwadze wszystkie wymienione okoliczności należało podzielićstanowisko wyrażone przez prokuratora Prokuratury Krajowej w pisemnymwniosku i podtrzymane w wystąpieniu przed Sądem Najwyższym,podkreślające brak podstawowych przesłanek do podjęcia uchwały udzielającejodpowiedzi na pytanie przedstawione przez Sąd Okręgowy w jest bowiem, że treść przepisu art. 92 § 1 – w częścirozważanej na gruncie tej sprawy – jest jednoznaczna i nie daje podstawdo powzięcia wątpliwości związanych z jego wykładnią. Przepis ten penalizujeniestosowanie się m. in. do znaku drogowego. Zachowanie sprawcypolega zatem na braku podporządkowania się dyrektywie płynącej ze znakulub sygnału drogowego (por. R. A. Stefański: Wykroczenia Kraków 2005, s. 389). Treść tej dyrektywy nie jest jednak dowolnielub intuicyjnie ustalana przez każdego z uczestników ruchu drogowego,lecz jest sprecyzowana w sposób określony przez prawo i przezpodmioty do tego upoważnione. Odnotować przy tym trzeba, że cały szeregdyrektyw odnoszących się do konkretnych znaków drogowych ustawodawcazawarł wprost w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchudrogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm. – określany dalej jako„ Tytułem przykładu wymienić można przepis art. 22 ust. 6 zabraniającym. in. zawracania w tunelu, na autostradzie i na drodze ekspresowej,chociaż zarówno tunel, autostrada, jak i droga ekspresowa są oznakowaneznakami informacyjnymi (odpowiednio – D–37, D–9, D–7). Podobnie,przepisy art. 49 ust. 1 i nast. zabraniają zatrzymania na przejeździe kolejowym i tramwajowym, na skrzyżowaniu, na przejściudla pieszych – także opatrzonych przecież znakami informacyjnymi lubostrzegawczymi. Zatem, już z samego ustawowego zakazu bezpośredniopłynie dyrektywa zabraniająca wykonywania takich manewrów w rejonieobowiązywania wymienionych znaków. Obok takiego sposobu regulacjiustawodawca posłużył się generalną klauzulą zamieszczoną w art. 7 ust. upoważniającą ministra właściwego do spraw transportu i ministrawłaściwego do spraw wewnętrznych do określenia w porozumieniu z MinistremObrony Narodowej znaków i sygnałów obowiązujących w ruchu są przy tym szczególnie dwie kwestie: upoważnienie toobejmuje również prawo do określenia znaczenia tych znaków i zakresu ichobowiązywania, a więc prawo sformułowania obowiązujących dyrektywpłynących z tych znaków oraz przewiduje zamieszczenie tych dyrektyw wakcie normatywnym niższego rzędu niż ustawa. Z treści natomiast art. 7ust. 1 wynika, że znaki i sygnały drogowe wyrażają ostrzeżenia, zakazy,nakazy i informacje. Nie oznacza to jednak takiego normatywnegopodziału tych znaków, który miałby wykluczać związanie ze znakiem nale8żącym do grupy znaków ostrzegawczych (np. „A–7” uprzedzającym o zbliżaniusię do drogi z pierwszeństwem przejazdu) – dalej idącej dyrektywy(tj. w tym wypadku – nakazu ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi poruszającemusię taką drogą – § 5 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia o znakachi sygnałach drogowych). Płynie z tego wniosek, że dyrektywa związanaz konkretnym znakiem może być dalej idąca niż proste odczytanie podstawowejtreści znaku. Jest niewątpliwe, że każdy znak zawiera konkretnąinformację dla uczestnika ruchu drogowego niezależnie od tego, czyumownie zostanie zaliczony do kategorii znaków ostrzegawczych, zakazulub nakazu. Problem wszakże nie wyczerpuje się w warstwie tych znaków – obok informacji – wyraża również nakaz lub zakazokreślonego zachowania się skierowany do konkretnego uczestnika ruchudrogowego. Uczestnik ruchu drogowego nie może zatem ograniczyć się dopoznania jedynie informacji płynącej ze znaku drogowego. Ta informacjama mu natomiast uświadomić dyrektywy dotyczące jego dalszego dyrektywy, obligujące do podjęcia określonego zachowanialub wręcz przeciwnie, właśnie nakazujące powstrzymanie się od takiegozachowania, mogą być powiązane z różnymi rodzajami znaków i samo odwoływaniesię do ich powierzchownej kategoryzacji, nie stanowi wystarczającejwskazówki interpretacyjnej. Przykładem może być znak „D-42”, informującyo granicy obszaru zabudowanego. Zaliczenie go do kategorii znakówinformacyjnych nie zmienia tego, że związana jest z nim ustawowa dyrektywanakazująca poruszanie się z prędkością obowiązującą na takimobszarze (art. 20 ust. 1, 1a i 2 Z informacją, prawnie połączony jestwięc nakaz określonego zachowania. Niestosowanie się do znaku lub sygnałudrogowego w rozumieniu art. 92 § 1 penalizowane przez tenprzepis, nie oznacza zatem wyłącznie przekroczenia zakazu lub nakazuwyrażonego w treści tego znaku lub sygnału, lecz stanowi brak zachowaniazgodnego z prawnie określoną dyrektywą postępowania, związaną z kon9kretnym znakiem lub sygnałem drogowym. Chodzi zatem o sytuację, kiedyosoba, do której skierowana jest dyrektywa postępowania przewidzianegow regulacjach dotyczących ruchu drogowego, wynikająca z obowiązywaniakonkretnego znaku drogowego – nie podejmuje tego tych ogólniejszych uwagach należy bliżej zająć się odczytaniemdyrektywy związanej ze znakiem „D–44”, który był przedmiotem pytaniasądu odwoławczego. Otóż warstwa informacyjna tego znaku jest opatrzone takim znakiem jest miejscem, na którym postójpojazdu jest płatny. Jednak opisując treść tego znaku, legislator zawarł wprzepisie § 58 ust. 4 rozporządzenia o znakach i sygnałach drogowych dyrektywęznacznie dalej idącą niż tylko prostą informację o odpłatności zapostój pojazdu w takiej strefie. Stwierdził bowiem, że w takiej strefie zabronionyjest postój pojazdu bez wniesienia opłaty – z wyłączeniami przewidzianymiw dalszej części tego przepisu. Posłużono się zatem klasycznąformułą używaną przy konstruowaniu innych dyrektyw zakazujących konkretnegozachowania. Użycie takiego sformułowania nie pozostawia miejscana wątpliwości i próby odmiennej interpretacji. Nadanie takiego restrykcyjnegocharakteru dyrektywie związanej ze znakiem „D–44” oznacza,że wprost i jednoznacznie wyraża on zarówno informację o strefie parkowaniaza opłatą, jak i zakaz parkowania bez uiszczenia opłaty przewidzianejza parkowanie w takiej strefie. Regulacja tego rodzaju nie stwarza równieżpodstaw do budowania argumentacji opartej na założeniu, że znak„D–44” zawiera jedynie informację o strefie płatnego parkowania, zaś źródłemobowiązku uiszczenia opłaty za parkowanie w takiej strefie jest wyłączniestosowna uchwała rady gminy (rady miasta) podjęta w trybie przewidzianymw art. 13b ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych(Dz. U. 2007, Nr 19, poz. 115). Jest bowiem oczywiste, że uchwałarady gminy (rady miasta) o utworzeniu strefy płatnego parkowania determinujepowstanie takiej strefy, wytycza jej granice, określa czas w jakim par10kowanie jest płatne, wprowadza stawki opłat i zasady ich uiszczania. Z tegopunktu widzenia ma ona znaczenie jako podstawa prawna domaganiasię opłaty za parkowanie w takiej strefie. Każdy zainteresowany może bowiemsprawdzić, czy taka uchwała, wymagana przez przepisy powołanejwyżej ustawy o drogach publicznych, została podjęta w sposób wymaganyprzez prawo i czy spełnia założenia określone w ustawie, a także jak precyzujegranice strefy i zasady ponoszenia opłat za parkowanie na wytyczonychtam miejscach. Jednak cały ten aspekt nie przekłada się na sposóbodczytania dyrektywy płynącej ze znaku „D–44”. Ta bowiem została zdefiniowanaw sposób wyraźny w § 58 pkt 4 rozporządzenia o znakach sygnałachdrogowych, jednoznacznie zabraniając parkowania w takiej strefie bezuiszczenia opłaty określonej w odpowiedniej uchwale rady gminy (radymiasta). Stąd też, niezastosowanie się do znaku „D–44”, wyrażającegoobowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie, jest naruszeniem dyrektywypłynącej z tego znaku i stanowi przekroczenie zakazu sformułowanego w §58 pkt 4 powołanego wyżej rozporządzenia. Na tym tle powstawały w przeszłościwątpliwości, czy dopuszczalne jest zamieszczenie niektórych elementówczynu, mających znaczenie dla odpowiedzialności karnej, w akcienormatywnym rangi podustawowej (por. postanowienie Sądu Najwyższegoz dnia 7 czerwca 2002 r., I KZP 17/02, OSNKW 2002, z. 7-8, poz. 62).Ostatecznie rozstrzygnął tę kwestię Trybunał Konstytucyjny uznając, żezarówno delegacja ustawowa zawarta w art. 7 ust. 2 upoważniającawskazanego tam ministra do sprecyzowania treści i znaczenia znaków isygnałów drogowych – nie narusza Konstytucji RP, jak i sformułowany natej podstawie w § 58 ust. 4 tego rozporządzenia zakaz parkowania bezuiszczenia opłaty obowiązującej w strefie płatnego parkowania – jest zgodnyz Konstytucją (por. wyrok z dnia 27 stycznia 2004 r., P 9/03). Wskazanoprzy tym, że językowa wykładnia przepisu art. 7 ust. 1 nie daje podstawdo kwestionowania rozwiązania polegającego na połączeniu w treści11znaku kilku funkcji, np. informacji i zakazu lub zobowiązania do określonegozachowania. Jest to w pełni dopuszczalne także w świetle przepisówratyfikowanej przez Polskę Konwencji o znakach i sygnałach drogowych(art. 2 ust. 4) sporządzonej w Wiedniu dnia 8 listopada 1968 r. (Dz. U. z1988 r. Nr 5, poz. 42 ze zm.). Sam rodzaj znaku nie określa zatem w całościpłynącej z niego dyrektywy postępowania. Trybunał podkreślił również,że w odniesieniu do znaku „D–44” – jego normatywna treść zwerbalizowanaw odpowiednim przepisie rozporządzenia o znakach i sygnałach drogowych,jednoznacznie wyraża funkcję zakazu. Wskazano przy tym, że zarównow doktrynie, jak i w orzecznictwie Sądu Najwyższego akceptuje sięrozwiązania legislacyjne, zgodnie z którymi znamiona wykroczenia są konstruowanew oparciu o elementy uregulowane w aktach normatywnychrangi podustawowej (por. R. Dębski: Pozaustawowe znamiona ustawowym charakterze roli prawa karnego i znamionach czynuzabronionego nieokreślonych w ustawie. Łódź 1995, s. 110; postanowienieSądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2009 r., I KZP 29/08, OSNKW 2009,z. 2, poz. 15).Ostatnim zagadnieniem, do którego trzeba nawiązać w związku z argumentacjąpodnoszoną dla uzasadnienia tezy, że brak uiszczenia opłatyza parkowanie nie jest niestosowaniem się do znaku drogowego w rozumieniuart. 92 § 1 pozostaje kwestia przedmiotu ochrony. W piśmiennictwiewyrażono w tym względzie przekonanie, że brak zastosowania siędo znaku „D–44” nie rodzi odpowiedzialności na podstawie art. 92 § 1 tego powodu, iż w tym wypadku inny jest przedmiot ochrony (por. R. Odpowiedzialność za nieprawidłowe zatrzymanie lub postój na drodze 2005, z. 6, s. 26). Zgodnie z tym poglądem (pozostajeon w opozycji do stanowiska wyrażonego przez innych autorów –np. W. Kotowski: Wykroczenia drogowe. Komentarz. Warszawa 2005, M. Bojarski, W. Radecki: Kodeks wykroczeń. Komentarz. Warszawa122005, s. 553 i nast.) nieuiszczenie opłaty za parkowanie na miejscu opatrzonymtakim znakiem, skierowane jest bezpośrednio przeciwko mieniu –zarządzający nie uzyskuje należnego mu dochodu. Natomiast dobramichronionymi przez przepis art. 92 są bezpieczeństwo i porządek w ruchudrogowym (tamże). Stanowisko powyższe niewątpliwie trafnie akcentujemerkantylny aspekt całego zagadnienia. W istocie bowiem pobieranieopłaty za parkowanie można traktować jako swego rodzaju „działalnośćgospodarczą” zarządcy drogi, który wykorzystuje fragment drogi publicznejdo uzyskiwania dochodu (często nawet bez nakładów na przystosowaniejej do pełnienia takiej funkcji w godziwych warunkach), wyłączając ją jednocześniecałkowicie lub w określonych porach dnia z powszechnego tym kontekście pustym wydaje się argument, jakim posłużył sięTrybunał Konstytucyjny w powołanym wyroku wywodząc, że skoro postójpojazdu mieści się w zakresie treściowym „parkowania pojazdu”, a toostatnie normuje pewien element ruchu drogowego, to i „postój za opłatą” –należy do kategorii ruchu drogowego. Rzecz w tym, że „parkowanie pojazdu”ma istotne znaczenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, a jego zasadysą regulowane normami dotyczącymi ruchu drogowego. Natomiastodpłatność za postój w strefie płatnego parkowania takiego wpływu nie wykazuje,zaś jej istnienie i zakres wynikają z uchwały miejscowej rady. Jednakpomimo tego, w rozpatrywanej sytuacji, nie można skutecznie posłużyćsię tezą o różnych przedmiotach ochrony. Przepis art. 92 § 1 nie odwołujesię przecież do zasad bezpieczeństwa i porządku w ruchu drogowym,lecz do znaków lub sygnałów drogowych. Tymczasem, nawet autortej koncepcji przyznaje, że postawienie pojazdu w strefie oznaczonej znakiem„D–44” bez uiszczenia opłaty stanowi naruszenie treści tego znaku(por. R. A. Stefański: Skutki prawne nieuiszczenia należności za płatneparkowanie pojazdu. Paragraf na drodze 1999, z. 11, s. 12). Nie do podtrzymaniajest natomiast wyprowadzone na tej podstawie kolejne twierdze13nie, że istotą zachowania jest wyłącznie nieuiszczenie należności za postój,a nie jest nią niezastosowanie się do znaku drogowego. Zgodnie bowiemz wyraźną wolą twórcy odpowiedniej normy prawnej, parkowanie wmiejscu oznaczonym znakiem „D–44”, bez uiszczenia opłaty wprowadzonejuchwałą stosownego organu i w trybie przewidzianym przepisami, stanowiniewątpliwe naruszenie zakazu wyrażonego tym znakiem. Tymczasem,podstawowym dobrem chronionym wyrażanym przez art. 92 § 1 jestprzestrzeganie obowiązku stosowania się do dyrektyw płynących ze znakówlub sygnałów drogowych lub poleceń osoby uprawnionej do kierowaniatym ruchem albo jego kontroli. W tym przedmiocie ochrony całkowiciemieści się również dyrektywa zawarta w treści znaku „D–44”. Brak jestprzesłanek do tego, aby treść § 58 ust. 4 rozporządzenia o znakach i sygnałachdrogowych ograniczać tylko do zdania pierwszego i ignorowaćdalszą – zdecydowanie restrykcyjną – część tego przepisu. Fiskalny aspektopłaty za parkowanie, czy też jej charakter jako mienia zarządcy drogi,bądź też przysługującej mu korzyści, ewentualnie jako swego rodzaju daninypublicznej – nie eliminuje tego głównego przedmiotu koniec zauważyć trzeba, że rozważana materia może dotykaćistotnego zagadnienia podwójnej karalności zachowania polegającego nanieuiszczeniu opłaty za postój w strefie płatnego parkowania. Powoływanawyżej ustawa o drogach publicznych, która przewiduje możliwość wprowadzeniaopłat za parkowanie w wyznaczonych strefach, jednocześnie – wart. 13f – nakłada swego rodzaju sankcję administracyjną w postaci opłatyspecjalnej za uchylenie się od uiszczenia opłaty przewidzianej za piśmiennictwie zwraca się uwagę na to, że wypowiadając się wpodobnych sprawach Trybunał Konstytucyjny uznał, iż taka sytuacja, w którejz jednej strony to samo zachowanie jest obciążone ustawową sankcją wpostaci specjalnej opłaty lub wprost kary pieniężnej, a z drugiej, jest obarczoneodpowiedzialnością za wykroczenie przewidziane w kodeksie wy14kroczeń, może prowadzić do podwójnej karalności za ten sam czyn (por. Prawo administracyjno-karne. Kraków 2004, s. 188 inast. oraz cytowane tam orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego). Listaprzykładów możliwości takiego zbiegu jest całkiem pokaźna (tamże – – 191). Jednak z uwagi na to, że zakres pytania nie odnosił się w ogóledo kwestii relacji między ewentualną odpowiedzialnością karną związanąz niezastosowaniem się do znaku wyrażającego zakaz parkowania bezuiszczenia opłaty, a obowiązkiem uiszczenia w takiej sytuacji opłaty specjalnejprzewidzianej w art. 13f ustawy o drogach publicznych oraz mającna względzie, że z akt dotychczasowego postępowania nie wynika, iż w tejsprawie ta właśnie okoliczność ma znaczenie prawne – ten aspekt zagadnieniamusiał pozostać poza sferą rozważań Sądu Najwyższego, choć wtoku rozstrzygania konkretnych spraw – powinno ono znajdować się w poluuwagi sądu to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy postanowił, jak nawstępie. Taryfikator mandatów i punktów karnychTaryfikator mandatów - Przepisy dotyczące ruchu pojazdówTaryfikator mandatów - Przepisy dotyczące ruchu drogowego - Zatrzymanie i postój[b]Wykroczenie[/b][b]Kwalifikacja prawna wg. kodeksu wykroczeń[/b][b]Naruszone [/b][b]przepisy ruchu drogowego[/b][b]Grzywna w zł[/b][b]Liczba punktów[/b]Zatrzymanie lub postój pojazdu w warunkach, w których nie jest on z dostatecznej odległości widoczny dla innych kierujących lub powoduje utrudnienie ruchuArt 97art. 46 ust. 1100-300 Naruszenie obowiązku zatrzymania pojazdu na jezdni jak najbliżej jej krawędzi i równolegle do niejArt 97art. 46 ust. 2100 Naruszenie obowiązku umieszczania pojazdu (z wyjątkiem pojazdu zaprzęgowego) poza jezdnią w czasie postoju na drodze poza obszarem zabudowanymArt 97art. 46 ust. 3150−300 Naruszenie warunków dopuszczalności zatrzymania lub postoju pojazdu na chodnikuArt 97art. 47100 Niezachowanie wymaganego odstępu za poprzedzającym pojazdem przez kierującego pojazdem w tunelu, podczas zatrzymania wynikającego z warunków lub przepisów ruchu drogowegoArt 97art. 47a100 Zatrzymywanie pojazduArt 97 1) na przejeździe kolejowym lub tramwajowym, na skrzyżowaniu oraz w odległości mniejszej niż 10 m od przejazdu lub skrzyżowaniaArt 97art. 49 ust. 1 pkt 1300 2) na przejściu dla pieszych lub na przejeździe dla rowerzystów oraz w odległości mniejszej niż 10 m przed tym przejściem lub przejazdem, a na drodze dwukierunkowej o dwóch pasach ruchu – także za nimiArt 97art. 49 ust. 1 pkt 2100−300 3) w tunelu, na moście lub na wiadukcieArt 97art. 49 ust. 1 pkt 3200 4) na jezdni wzdłuż linii ciągłej oraz w pobliżu jej punktów krańcowych, jeżeli kierujący pojazdami wielośladowymi są zmuszeni do najeżdżania na tę linięArt 97art. 49 ust. 1 pkt 4100 5) na jezdni obok linii przerywanej wyznaczającej krawędź jezdni oraz na jezdni lub na poboczu obok linii ciągłej wyznaczającej krawędź jezdniArt 97art. 49 ust. 1 pkt 5100 6) w odległości mniejszej niż 10 m od przedniej strony znaku lub sygnału drogowego, jeżeli pojazd je zasłaniaArt 97art. 49 ust. 1 pkt 6100 7) przy lewej krawędzi jezdniArt 97art. 49 ust. 1 pkt 7100 8) na pasie między jezdniamiArt 97art. 49 ust. 1 pkt 8100 9) w odległości mniejszej niż 15 m od słupka lub tablicy oznaczającej przystanek, a na przystanku z zatoką – na całej jejArt 97art. 49 ust. 1 pkt 9100 10) w odległości mniejszej niż 15 m od punktów krańcowych wysepki, jeżeli jezdnia z prawej jej strony ma tylko jeden pas ruchuArt 97art. 49 ust. 1 pkt 10100 11) na drodze dla rowerów, pasie ruchu dla rowerów lub w śluzie rowerowej, z wyjątkiem roweruArt 97art. 49 ust. 1 pkt 11100 Naruszenie zakazu postoju w miejscach utrudniających wjazd lub wyjazdArt 97art. 49 ust. 2 pkt 1100 Naruszenie zakazu postoju w miejscach utrudniających dostęp do innego prawidłowo zaparkowanego pojazdu lub wyjazd tego pojazduArt 97art. 49 ust. 2 pkt 2100 Naruszenie zakazu postoju przed lub za przejazdem kolejowym na odcinku od przejazdu do słupka wskaźnikowego z jedną kreskąArt 97art. 49 ust. 2 pkt 3100 Naruszenie zakazu postoju w strefie zamieszkania w miejscach innych niż wyznaczoneArt 97art. 49 ust. 2 pkt 4100 Naruszenie zakazu postoju na obszarze zabudowanym pojazdu lub zespołu pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 16 ton lub o długości przekraczającej 12 mArt 97art. 49 ust. 2 pkt 5200-300 Brak sygnalizowania lub niewłaściwe sygnalizowanie postoju pojazdu z powodu uszkodzenia lub wypadkuart. 84 lub art. 91art. 50 ust. 1 pkt 2 lub ust. 2 pkt 2150 Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera Za niewłaściwe zaparkowanie pojazdu możemy zastać ukarani mandatem. Warto zatem wiedzieć, co według prawa oznacza niepoprawne parkowanie i na jakie koszty może narazić się osoba nieprzestrzegająca zasad ruchu drogowego W jakich miejscach możemy parkować? Ustawa Prawo o ruchu drogowym określa miejsca i sytuacje, w których zatrzymanie i postój pojazdu jest dozwolony. Zgodnie z art. 2 pkt 31 tej ustawy pojazdem nazywamy środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane (samochód, motor). Według art. 46 ustawy zatrzymanie i postój pojazdu jest możliwy w miejscach i warunkach, w których jest on widoczny dla innych kierujących i nie powoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego. Kierujący pojazdem, w sytuacji, gdy chce się zatrzymać na jezdni, musi zrobić to jak najbliżej krawędzi (krawężnika) i równolegle do niej. Na drodze poza obszarem zabudowanym powinien zatrzymać się poza jezdnią. Zgodnie z art. 47 dopuszczalny jest również postój kołami jednego boku lub przedniej osi pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t, pod warunkiem że: na danym odcinku jezdni nie obowiązuje zakaz zatrzymania lub postoju, szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie utrudni im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m, pojazd umieszczony przednią osią na chodniku nie tamuje ruchu pojazdów na jezdni. Zobacz serwis: Odpowiedzialność za wykroczenia Ustawowe zakazy parkowania i wysokość mandatu karnego za ich złamanie Ustawa Prawo o ruchu drogowym w art. 49 określa zakazy dotyczące parkowania. Złamanie ich stanowi wykroczenia opisane w rozdziale XI Kodeksu wykroczeń. Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 listopada 2003 r. określa wysokość grzywien nakładanych w postaci mandatu karnego za te wykroczenia. Zatrzymanie lub postój pojazdu w warunkach, w których nie jest on z dostatecznej odległości widoczny dla innych kierujących lub powoduje utrudnienie ruchu – od 100 do 300 zł. Zatrzymywanie pojazdu na przejeździe kolejowym lub tramwajowym, na skrzyżowaniu oraz w odległości mniejszej niż 10 m od przejazdu lub skrzyżowania – 300 zł. Zatrzymywanie pojazdu na przejściu dla pieszych lub na przejeździe dla rowerzystów oraz w odległości mniejszej niż 10 m przed tym przejściem lub przejazdem, a na drodze dwukierunkowej o dwóch pasach ruchu – także za nimi – od 100 do 300 zł. Zatrzymywanie pojazdu w tunelu, na moście lub na wiadukcie – 200 zł. Zatrzymywanie pojazdu na jezdni wzdłuż linii ciągłej oraz w pobliżu jej punktów krańcowych, jeżeli kierujący pojazdami wielośladowymi są zmuszeni do najeżdżania na tę linię – 100 zł. Zatrzymywanie pojazdu na jezdni obok linii przerywanej wyznaczającej krawędź jezdni oraz na jezdni lub na poboczu obok linii ciągłej wyznaczającej krawędź jezdni – 100 zł. Zatrzymywanie pojazdu w odległości mniejszej niż 10 m od przedniej strony znaku lub sygnału drogowego, jeżeli pojazd je zasłania – 100 zł. Zatrzymywanie pojazdu przy lewej krawędzi jezdni – 100 zł. Zatrzymywanie pojazdu na pasie między jezdniami – 100 zł. Zatrzymywanie pojazdu w odległości mniejszej niż 15 m od słupka lub tablicy oznaczającej przystanek, a na przystanku z zatoką na całej jej długości – 100 zł. Zatrzymywanie pojazdu w odległości mniejszej niż 15 m od punktów krańcowych wysepki, jeżeli jezdnia z prawej jej strony ma tylko jeden pas ruchu – 100 zł. Zatrzymywanie pojazdu na drodze dla rowerów, pasie ruchu dla rowerów lub w śluzie rowerowej, z wyjątkiem roweru – 100 zł. Brak sygnalizowania lub niewłaściwe sygnalizowanie postoju pojazdu z powodu uszkodzenia lub wypadku – 150 zł. Naruszenie warunków dopuszczalności zatrzymania lub postoju pojazdu na chodniku – 100 zł. Naruszenie obowiązku zatrzymania pojazdu na jezdni jak najbliżej jej krawędzi i równolegle do niej – 100 zł. Naruszenie obowiązku umieszczania pojazdu (z wyjątkiem pojazdu zaprzęgowego) poza jezdnią w czasie postoju na drodze poza obszarem zabudowanym – 150 do 300 zł. Naruszenie zakazu postoju w miejscach utrudniających wjazd lub wyjazd – 100 zł. Naruszenie zakazu postoju w miejscach utrudniających dostęp do innego prawidłowo zaparkowanego pojazdu lub wyjazd tego pojazdu – 100 zł. Naruszenie zakazu postoju przed lub za przejazdem kolejowym na odcinku od przejazdu do słupka wskaźnikowego z jedną kreską – 100 zł. Naruszenie zakazu postoju w strefie zamieszkania w miejscach innych niż wyznaczone – 100 zł. Naruszenie zakazu postoju na obszarze zabudowanym pojazdu lub zespołu pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 16 ton lub o długości przekraczającej 12 m – od 200 do 300 zł. Całkowity zakaz parkowania pojazdów dotycz przejazdów kolejowych, tramwajowych, przejść dla pieszych, przejazdów dla rowerzystów, drogi dla rowerów, pasu ruchu dla rowerów, tunelów, mostów, wiaduktów, lewej krawędzi jezdni, przystanków z zatoką na całej jej długości oraz trawników. Przejawem niewłaściwego parkowania jest również nieuiszczenie opłaty za pozostawienie pojazdu w strefie płatnego parkowania. W takiej sytuacji organem uprawnionym do wymierzenia kary jest Straż miejska. Funkcjonariusz nakłada na osobę, która nie opłaciła parkingu karę administracyjną (tzw. opłatę dodatkową) wynosząca maksymalnie ok 50 zł. Wysokość tej kary ustalana jest uchwałą rady miasta. Zobacz serwis: Gmina Podstawa prawna: Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2012 poz. 1137) Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. 2015 poz. 1094) Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 listopada 2003 r. w sprawie wysokości grzywien nakładanych w drodze mandatów karnych za wybrane rodzaje wykroczeń (Dz. U. 2013 poz. 1624) Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie. O tym, czy parkujemy prawidłowo, czy też narażamy się na mandat, wielokrotnie decydują szczegóły (np. masa pojazdu), a także zawiłości prawa związane z definicją dróg, skrzyżowań, itp. Bywa jednak, że przed niepoprawnym zaparkowaniem samochodu powinien uchronić nas zdrowy do zasady znaki „zakaz zatrzymywania się” i „zakaz postoju” dotyczą tej strony drogi, przy której się znajdują. Z polskiego na nasze: droga to nie tylko jezdnia, ale też pobocze, chodnik itp. Zatem jeśli przy drodze stoi znak zabraniający zatrzymywania się lub postoju, to oznacza to, że taki znak obowiązuje także na poboczu i także na chodniku. Ale – to też ważne – znak ten nie obowiązuje po drugiej stronie drogi. Zatrzymanie auta na chodniku (czy to kołami przedniej osi, czy boku pojazdu, czy też czterema kołami) jest dozwolone, jeśli dla pieszych pozostanie co najmniej 1,5 metra chodnika, a sam pojazd (jeśli wystaje na jezdnię) nie utrudnia ruchu. Ale... Uwaga: Wjazd choćby jednym kołem na chodnik jest dopuszczalny tylko w przypadku pojazdów o dmc (dopuszczalnej masie całkowitej) do 2,5 tony! Czterema kołami na chodnik mogą wjeżdżać tylko samochody osobowe (a więc nie ciężarowe, o dmc do 2,5 tony). Samochody ciężarowe (czyli np. furgony) mogą wjeżdżać na chodnik czterema kołami tylko, gdy na chodniku wyznaczone są miejsca do parkowania. Czy 2,5 tony to dużo? Okazuje się, że wiele SUV–ów, zwłaszcza dużych albo o napędzie hybrydowym lub elektrycznym, ma dmc wyższe niż 2,5 tony. Warto brać to pod uwagę, kupując tego typu pojazd z przeznaczeniem do jazdy po mieście! Parkowanie w mieście: nie na skrzyżowaniu i obok, nie tuż przy przejściu dla pieszych! Foto: Onet Nieprawidłowe parkowanie Nie wolno parkować w odległości mniejszej niż 10 metrów od skrzyżowania abo przejścia dla pieszych. W tym miejscu warto jednak nauczyć się rozróżniać skrzyżowania od „nie-skrzyżowań”. Skrzyżowanie to przecięcie się na jednym poziomie dróg publicznych. Nie jest jednak drogą publiczną droga wewnętrzna ani np. wjazd na parking – a to oznacza, że na przecięciu naszej drogi z drogą wewnętrzną przepis zabraniający parkowania na skrzyżowaniu nie obowiązuje. Ale uwaga: ponieważ nie wolno parkowaniem swojego auta utrudniać ruchu, blokować wyjazdów, ograniczać widoczności czy jakkolwiek powodować zagrożenie, warto się rozejrzeć i użyć zdrowego rozsądku – on nam odpowie na pytanie: wolno czy nie wolno? Parkowanie w mieście: do którego momentu obowiązuje zakaz? Foto: Onet Nieprawidłowe parkowanie Wiemy już, że zakazy zatrzymywania się i postoju obowiązują po „swojej” stronie drogi obejmującej jezdnię i chodnik. A obowiązują albo do odwołania znakiem „np. koniec zakazów”, albo do najbliższego skrzyżowania. W tym momencie przypomnijmy sobie definicję skrzyżowania i pamiętajmy, że przecięcie się drogi publicznej z drogą wewnętrzną nie jest skrzyżowaniem – a zatem za takim „skrzyżowaniem” zakaz obowiązuje nadal! Parkowanie po przeciwnej stronie jezdni: wolno pod prąd? Wiemy, że znak „zakaz zatrzymywania się” obowiązuje po „swojej” stronie drogi. A jak się dowiedzieć, czy wolno zatrzymać się po drugiej stronie? Jedyny sposób na wątpliwości to podjechać do najbliższego skrzyżowania w poszukiwaniu znaku i zawrócić. Trzeba też wiedzieć, że znaki „zakaz zatrzymywania się” i „zakaz postoju” nie dotyczą miejsc wyznaczonych do parkowania. Co do parkowania po lewej stronie „pod prąd” to zasadniczo jest to zabronione, ale... jest wyjątek: Definicji „małego ruchu” w przepisach nie ma – odwołujemy się więc do zdrowego rozsądku i umiejętności oceny sytuacji. Parkowanie na trawie: nie wolno, ale... Foto: ACZ / Auto Świat Parkowanie na trawniku kończy się interwencją straży miejskiej Nie tyle samo parkowanie na trawie, ile niszczenie terenów zielonych jest zabronione, a zakaz ów wynika z Kodeksu wykroczeń (art. 144 par. 1): Przyłapani na gorącym uczynku przez straż miejską możemy dostać mandat, a gdy odmówimy albo swoim postępowaniem narobiliśmy dużych szkód, sprawa może trafić do sądu. Oprócz 1000-złotowej grzywny sąd może nałożyć na niszczyciela zieleni tzw. nawiązkę w wysokości do 500 zł, co ma pokryć straty. A teraz uwaga: straż miejska może w razie złapania na gorącym uczynku ukarać nas albo złożyć wniosek do sądu o ukaranie, ale jeśli zostanie wezwana przez świadków i nie zastanie już naszego auta na miejscu zdarzenia, to... koniec. Jako że niszczenie trawy nie jest wykroczeniem drogowym, straż miejska nie będzie mogła przymusić właściciela samochodu do wskazania kierującego i ewentualnie ukarać go za niewskazanie. To już lepiej, będąc świadkiem wandalizmu, wzywać policję, ale czy przyjadą... to się okaże. Skutecznym narzędziem w rękach strażników miejskich są natomiast blokady na koła – jeśli mają blokadę i jej użyją – wtedy zapłacimy. Co do ewentualnej winy, to istotny jest jednak nie sam wjazd na trawnik, ale zniszczenie go. Jeśli trawnik już wcześniej był rozjeżdżony przez samochody, to kolejni kierowcy już niczego nie niszczą. Takie prawo! Parkowanie na miejscu dla inwalidów: zaraz cię wywiozą! Foto: Auto Świat Nieuprawnione parkowanie na „kopercie” dla inwalidów to najdroższe parkowanie, jakie można sobie wyobrazić: wynika to z faktu, iż służby mogą nasze auto z takiego miejsca natychmiast usunąć, co kosztuje w różnych miastach różnie, ale kwoty oscylują wokół 500 zł. Dochodzi mandat i robi się naprawdę drogo! Ponadto usunięcie źle zaparkowanego auta możliwe jest po pierwsze, gdy auto utrudnia ruch albo powoduje zagrożenie, po drugie, gdy zakazowi parkowania towarzyszy tabliczka z symbolem holownika. Parkowanie w strefie zamieszkania: tylko na „miejscówkach” Strefa zamieszkania to przestrzeń, gdzie piesi mają bezwzględne pierwszeństwo przed pojazdami, a postój pojazdów możliwy jest wyłącznie w wyznaczonych miejscach. Strefę zamieszkania należy traktować jak chodnik, po której auta poruszają się gościnnie. Zajęte wszystkie miejsca? Wyjeżdżamy! A ponadto:

odwołanie od mandatu za parkowanie w strefie zamieszkania